LEXIONARIOS DO GRAN PODER

Cando un asume como papel exclusivo protexer  as súas vantaxes e privilexios, é evidente que caladamente  estase a facer conserxe do seu propio egoísmo, e iso  aínda sendo  censurable, non tería maior relevancia se a  velada tendencia  quedase en mero antollo, pero cando esa aspiración  toma  formato de fixación  e transfórmase en obxectivo  irrenunciable a cuestión pasa a tomar  un carisma perigoso, máxime, cando para o  logro da súa  finalidade,  o  artífice, bota  man de artimañas  saturadas  de demagoxia, para, a través do engano cativar a adhesión de incautos e confiados a favor da súa causa.

 

Pois ben, dentro dese perfil presunto, podemos ensamblar con axuste perfecto aos paladíns  da  clase sindical, quen   rompendo toda regra de mercado e sen investir un euro,  lograron solucionar o seu futuro a través dos rendementos que na súa calidade  de executivos    achégalles  unha das maiores empresas do estado cunha masa laboral  de 57000 empregados, conformada maioritariamente por profesionais con categoría de redimidos.

Esta macroempresa ten a singularidade que os seus titulares non arriscan capital algún, a súa carteira de contratación vía  participación nos orzamentos públicos  está oficializada  anualmente e por tanto os seus beneficios garantidos por adiantado,  non estando suxeita a estándares de produtividade nin ao pago de nóminas cuxo importe de 2345 millóns de euros  anuais, son sufragadas polos empresarios españois e a Administración pública, cifra que sumada ao importe de subvencións non finalistas mais complementarios, alcanza os 3180 millóns de euros, é dicir, que traducido a outros termos hase concluír que por imperativo financeiro a totalidade dos cidadáns españois por activa ou por pasiva son afiliados de pago das centrais  sindicais, ao ter que achegar dos seus impostos o financiamento que en exclusiva correspondería satisfacer aos afiliados de número a través do pago das  súas cotas.

Pero os lexionarios do gran poder mantendo o seu segredo mellor gardado, teñen a absurda pretensión de despistar tales excesos, e nun exercicio de distracción, sen mencionar  súa captura iterativa dos fondos públicos nin o escamoteo  de plusvalías empresariais,  chegada  a situación da actual crise se auto eximen  de toda culpa, mentres derivan  responsabilidades a torto e  dereito, e despois de vivir longo tempo no silencio da contrapartida,  agora cando seu descrédito e un clamor popular, tentan facer colada  no lavadoiro da folga xeral

 Non serei eu quen xustifique a  política económica do PSOE nin quen libere de responsabilidade  causante  a outros sectores implicados, pero en razón a políticas de feitos  consumados,  tampouco teño dúbida algunha que vostedes por anos continuos de depredación das arcas públicas, comparten idéntica responsabilidade no desastre económico deste  país,  pois no canto de propiciar a defensa dos dereitos da clase traballadora  amparándose en contrapartidas de responsabilidade, rendemento  e produtividade,  nun desacerto continuado dedicáronse a exemplarizar a cultura   pelotazo laboral, e prodigar  a figura  de liberados sindicais  cuxo custo ha sufragar a sociedade en pleno.

Se o espectáculo xeral da operativa sindical é de descrédito integral, quen tolera semellantes excesos e prorroga no tempo súas arbitrariedades, é tan culpable como os propios beneficiarios, e aí temos a clase política pagándolle as súas nóminas e librando súas subvencións, mentres que paralelamente decretan o incremento do esforzo fiscal aos cidadáns de a pé e reducen os salarios a aqueles outros funcionarios que se manteñen estadía no seu posto de traballo.

Pero na comarca de Ferrol  o facer destes sindicatos  resulta cando menos máis escabroso, por canto, en todo o  proceso de reconversión amais da súa entrega aos ditados   dos seus superiores en rango, fixéronse partícipes da desfeita da factoría naval de ASTANO, sen que no transcurso do mesmo faltasen as purgas, as malas mañas e o nepotismo repartidos acorde  ás disparidades ou afinidades militantes.

Acontecendo que cando o froito da súa semente sindical invalidou a continuidade do estaleiro, foron os primeiros, en pór a bo recado seu futuro  a través  de  prexubilacións de luxo que como sempre haberían de pagar as arcas públicas, sen importarlles que o ferrollazo do naval dese ao traste coas expectativas de emprego das  novas xeracións e afondara  na quebra  a economía comarcal.

Resulta que segundo vostedes, Astano tiña de axustarse ás directivas europeas  e acatar o veto que asinaron, pois ben, rompendo esa disciplina de acatamento  ás directivas do mercado que tanto defenderon, agora, cando o que se trata é vetar seus excesos, promoven o desacato e baixan do andel o obsoleto  manual de axitación de masas,  para resucitar realidades que non por certas deixan de ser extemporáneas,  pois quixera lembrarlles  que o 20% de paro, as pensións miserentas, etc, etc., non é unha novidade do tempo presente, pero claro, o feliz noivado con Zapatero tíñaos ensimesmados e non deixaba que visen esas realidades, e agora que lles plantou, cal  noiva resentida destapan as intimidades, nunca mais certo que o odio, é o amor sen os datos suficientes

Non hai mais que falar, nesta comarca hai miles de estómagos que non teñen  nada que agradecerlles, mais ben todo o contrario, xa que logo, como o día 29 de setembro na comarca celébrase “o día do favorecido”,  quen non se atope entre ese selecto grupo, tal celebración non é da súa incumbencia, pero pola miña banda non dubiden que cando convoquen unha  folga xeral para demandar o levantamento do veto que pesa sobre Astano, parafraseando a Mario Benedetti direilles que,  vostedes saben que poden contar comigo.

Publicado por Xosemanuel Galdo - Fonte