brotes verdes

Despois do suculento empacho de fantasía colectiva, cando pensabamos que a bonanza era un todo interminable e o auxe económico o seu perpetuo inseparable; contra todo prognóstico e sen previo aviso, a crúa realidade cursou a súa visita de rigor para marcarnos o distingo esencial entre a alucinación e a certidume e para lembrarnos igualmente que a mentira como defensa da ilusión, é unha insolvencia propia de insensatos proclives a manipular o evidente coa malsán intención de ampliar a súa fatídica permanencia no cume xerárquico.


Este país que nun pasado recente presumía de ser a oitava potencia económica, e que demandaba un recoñecemento de tal condición a través da súa inclusión dentro da elite mundial dos países con peso económico relevante; resulta, que o primeiro embate da crise global veu demostrar que a recorrente cantilena da nosa solvencia probada, máis que unha realidade era unha aparencia ilusoria, e proba diso é o expoñente das entidades financeiras sobre as que en pleno proceso de rescate manifestouse até a saciedade que gozaban dunha saúde envexable, cando a evidencia a tempo presente traduce os seus balances de solvencia na antesala da bancarrota, e como aleccionador referente de tal afirmación, léanse os 126.300 millóns de débeda acumulada que as entidades financeiras españolas teñen contraído co Banco Central Europeo (BCE) e a circunstancia engadida de que súa insuficiente reputación impídelles a concorrencia ao resto de mercados interbancarios, véndose forzadas en exclusiva a un financiamento vía instituto emisor, extremo este que fala por se só.



E isto é así a pesar de que as entidades españolas, parece saísen airosas do exame de fortaleza que o Comité de Supervisores Bancarios Europeos realizou a instancias das autoridades da Unión, por canto os resultados desa instrución non teñen por obxectivo escrutar a realidade intrínseca da banca, senón rehabilitar no publicitario a confianza dos mercados no sector bancario da zona euro, aínda que para iso a realidade quede relegada a testemuño inoportuno, está visto e nunca máis certo que o papel soporta o que se lle boten
Pero se o panorama das entidades bancarias é de pano e lágrimas, o das finanzas públicas é para chorar a barullo, pois como mostra, dicir que a nosa débeda externa é de 1,7 billóns de euros, caseque o 170% do PIB e este parámetro é aleccionador e obviamente demostra a inconsistencia da falacia recorrente de quen bota balóns fora e promove unha xustificación da situación aducindo factores exóxenos alleos á competencia xestora do executivo do estado, nin que dicir ten, que isto á parte de inconsistente é unha fórmula extravagante de expurgar responsabilidades.


A verdade é outra, pois moito antes de que chegase a crise con sinal de globalización, a economía española xa estaba coa auga ao pescozo, e iso foi así, pola indución hipnótica de quen insensatamente disfrazaron o boom financeiro de milagre económico e alentaron colectivamente que a sociedade en pleno endebedásese até as cellas, sen caer na conta de que tal decisión por inoportuna e desatinada representaba a posta en en práctica dunha versión anticipada das mal afamadas “sub prime", cuxa incidencia, á parte de crear unha desmedida continxencia financeira inflou desmesuradamente a débeda e desbocou o déficit público.


Parafraseando cabe decir, que o verdadeiro problema foi non saber que tiñamos un problema, por iso fíxose caso omiso da rotundidade dos feitos e inconscientemente no canto de fixar a vista no punto neurálxico, os obrigados a articular transformacións, dedicáronse a mirar cara a outra parte e despistar a realidade; se non fóra así, decataríanse coa anticipación debida e terían capacidade de manobra suficiente para reconducir a situación, pero nun exercicio de negación deixaron deteriorar a realidade até o extremo de que teriamos entrado en crise á marxe de que a financeira internacional non ocorrese .


Por esas censurables distraccións e absurdas negacións do evidente , o que inicialmente puido quedar nunha simple crise estrutural, tomou a dimensión e escala dun cambio de ciclo que forza reformular a concepción do modelo económico e da súa estrutura produtiva, pero o paradoxal da tardía reacción minguou a capacidade de manobra do estado, por canto as equívocas políticas anteriores colcáronos aos pés dun cabalo indomable representado polos propios artífices da crise e do afundimento económico, que despois de obrigar o endebedamento do estado para frear a súa desfeita, agora tentan facer o negocio do século a través de subscribir en condicións severas a necesaria débeda de reactivación.
Habendo de engadir a iso, que as lixeirezas de tempos pretéritos induciron acollemento ao xeneroso financiamento que ofertaban os bancos internacionais e cuxa débeda viva polos avatares da crise, transformouse nunha arma arreboladiza como resorte de ofensiva especulativa que se cabe acentúa aínda máis a imprecisión da reactivación económica.


Sen mais paliativos hase concluír que estamos ante unha situación de emerxencia pero teimudos en enfrontarnos á crise con análises erróneas, e proba diso son as últimas medidas do goberno, que non por necesarias, deixan de ser panxoliñas que en exclusiva atenden satisfacer as apetencias momentánea dos árbitros financeiros, pero que a medio / longo prazo xerarán un agravamento da situación, por canto á parte de incrementar o esforzo fiscal dunha sociedade cada día mais empobrecida, mancan o circuíto de consumo, co agravante de cercenar o investimento produtivo, que é o mesmo que retirarlle a ferramenta ao futuro
Os culpables xa están identificados, pero politicamente que ninguén teña a absurda pretensión de parasitar no problema sen promover solucións, son tempos de responsabilidade e madurez, deixando á marxe o espírito de campanario das amalgamadas parroquias políticas.


(*) Xosémanuel Galdo-Fonte é secretario xeral de IEN por Europa