O acordo naval subscrito no 2004 entre
o Goberno español e a UE, non tivo
outra finalidade que restrinxir a
capacidade produtiva do sector,
e o seu negativo alcance,
supuxo a desaparición como tal da
actividade civil nunha factoría que como Astano, fóra creada e deseñada
expresamente para ese fin. Por iso a súa pervivencia, parte do dereito do estaleiro a recuperar o
seu espazo vital dentro da construción naval convencional, obxectivo, onde
a cuestión política segue sendo a principal baza a xogar, por
máis que as súas señorías decidan encollerse de ombreiros.
Unha das máximas do singular marxismo de Groucho, sostén que a política é a arte de buscar problemas, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados. Sen dúbida, que neste noroeste naval que é Ferrolterra, este adagio garda fiel paralelismo coa práctica cotiá utilizada polos membros dese colectivo gremial, que tras unha credencial electoral, cren ter conferidas atribucións para versionar á seu antollo os límites e o alcance da democracia.
Así, mentres as gradas do
estaleiro non soportan quilla algunha e na carteira de pedidos non asoma
contratación, os de sempre, o
séquito das súas señorías, no canto de tomar cumprida razón
desta situación extrema e proceder en
consecuencia, por aquilo de non perder a alianza co inaudito, esta semana co
sarcasmo da efervescencia do entroido,
en sede parlamentaria deron unha volta de rosca ao disparate elemental.
Exhibindo
unha absoluta irresponsabilidade e escasa
sensibilidade sobre o futuro das
familias afectadas e as graves
repercusións derivadas, eles, instalados nesa vantaxosa estabilidade que
reporta a garantía de dependencia
do erario público, nun absurdo arrebato
de inmadurez protagonista, encerelláronse
nunha guerra de friccións entre
emendas e transaccións como camuflaxe para consumar unha nova estafa a
esta comarca, facendo que a inviabilidade do consenso fose o resorte
para que o pleno cameral rexeitase o
impulso ás accións de reflote da
factoría naval por xustificada urxencia.
Estes
desmáns ademais dunha
afronta a esta comarca, pon de relevo
a propensión dunha clase política desprestixiada , a
quen, o seu propio ego e o individual
culto ás siglas de pertenza, pódenlles máis que os dereitos
inalienables
dunha comarca, á que, inhabilitaron o seu futuro co auxilio
colaborador dun sindicalismo degradado e a contribución dalgún alcalde
acólito , e todo isto, para atoparnos peor que de orixe e cando os
fillos
da reconversión, coa súa trintena ao lombo ven como o seu incerto
futuro toma idéntico camiño que o dos seus
pais.
Todo orienta a pensar que a pesar das circunstancias extremas que padece o
sector, cunha ocupación en proceso
de extinción e sen expectativas de futuro, non existe nin vontade
política, nin interese algún por
parte do pleno do Congreso, para afrontar de forma inmediata a apertura
de negociacións ante a UE, encamiñadas a
deixar sen efecto o contido dos acordos
de 2004, para unha vez liberados
das restricións do veto tomar
acceso de concorrencia ao mercado de contratación naval convencional como única alternativa
viable para frear o incerto futuro do sector de persistir a actual tesitura.
Esta forma de
destilar responsabilidades faltando a compromisos contraídos, é propio da desvergoña habitual desta
cuadrilla de incongruentes, e como botón de mostra, non hai mais que traer á
actualidade a falsidade utilizada por
aquel que o fose, presidente do anterior
Executivo, que despois de manifestar na solemnidade do Congreso estar disposto
a abrir unha fronte de dialogo coa Comisión Europea para renegociar os acordos do sector naval e posibilitar a
recuperación da actividade civil na
antiga factoría do sur da Ría, esgotou o seu mandato sen tan sequera cursar
trámite algún do seu contraído, é dicir, todo un espello de informalidade e
descrédito.
Pois á
vista dos acontecementos
todo apunta a concluír que estamos a
ser testemuñas involuntarias, da
formalización dun traspaso de indecencia, e así, os onte autores e
artífices do veto hoxe con toda
naturalidade mudan a opositores e viceversa. Este degradante
espectáculo protagonizado polo conxunto das súas
señorías, é a antítese do tolerable , pois cando o guión esixía pór
remedio ao futuro do sector naval con
total e uniformada determinación, os pais da patria, enfráscanse en
absurdas polémicas, mais afastadas da sensatez que do surrealismo
patético.
No hay comentarios:
Publicar un comentario